3 pierwsze noce w hamaku

Czyli o czym powinieneś wiedzieć, zanim zawiśniesz po raz pierwszy.

JAK UPADŁEM (I PODNIOSŁEM SIĘ) na Duchu

Model, w którym przyszło mi spać 3 noce z rzędu to Lesovik Duch. Ultralekki (330g) hamak, banalnej konstrukcji (prostokąt o wymiarach 300x150), do którego dołożyłem system mocowań Smuk (taśmy, cięciwy i karabińczyki), również od Lesovika. I od systemu mocowań zaczniemy.

Już po powrocie z Beskidu, z ciekawości zabrałem Ducha do parku, gdzie za punkt honoru obrałem sobie uwiązanie go do drzew bez pomocy Smuka i… stało się dokładnie to, czego się spodziewałem. Bez sporego doświadczenia w wiązaniu węzłów, ustawienie wszystkiego, jak należy zajęło mi 20-kilka minut. Pierwszego dnia w Beskidzie rozbijaliśmy się już po ciemku, zmęczeni całym dniem podróży i dość ostrym podejściem z ciężkim plecakiem. Hamak rozwiesiłem w niecałe 5 minut. Gdyby nie Smuk, mój pierwszy kontakt z hamakiem na pewno wypadłby gorzej. Dodatkowo, taśmy mocujące na pewno nie wyrządzą żadnej szkody drzewom, które wykorzystacie do zawieszenia hamaka, ale to “plus dodatkowy”, plusem podstawowym jest to, że z wygodnym systemem zawieszenia przygotowanie hamaku do spania zajmie wam dosłownie kilka minut.

Chociaż i tak nie obyło się bez drobnego nieporozumienia pomiędzy mną i Duchem.

Wyobraźcie sobie, że ok. 4 nad ranem obudził mnie upadek na ziemię. Mój upadek na ziemię. Nie mam zamiaru obwiniać za ten stan rzeczy Lesovika, ot mój hamak był zbyt napięty, a ja strasznie się wiercę i przerzucam z boku na bok podczas snu, więc wziąłem i sobie wypadłem. Zdarza się nawet najlepszym. Za to już po pierwszej nocy, pomimo tego drobnego incydentu obudziłem się ze 100% przekonaniem: w życiu nie wyspałem się leżąc na ziemi, tak jak wyspałem się na hamaku. Żadnych obolałych pleców, barków, zdrętwiałych kończyn, nic. Szczerze mówiąc, to rzadko kiedy we własnym łóżku budzę się w tak “dobrej formie”, jak przez te 3 noce, kiedy spałem na Duchu. 

Dwie pozostałe noce minęły mi już bez żadnych akrobacji we śnie, czego nie mogę powiedzieć o mojej karimacie. Tutaj należy wspomnieć, że do spania na hamaku zabrałem karimatę i śpiwór, co jest chyba najpopularniejszym zestawem w przypadku totalnie początkujących użytkowników wiszących łóżek i w mojego skromnego doświadczenia wynika, że nie jest to optymalny zestaw. Przynajmniej dla tych, którzy się wiercą. Już samo zapakowanie się w śpiwór i usadowienie w hamaku, w którym wcześniej ułożyłem karimatę okazało się trudniejszym wyzwaniem, niż myślałem. A jak już udało mi się tego dokonać, to i tak budziłem się z karimatą: ułożoną w poprzek hamaka, ułożoną częściowo na mnie (zamiast pode mną), albo w ogóle leżącą obok, na ziemi. Konstanty nie miał takich problemów w ogóle, no ale on podczas snu nie zmieniał swoje pozycji kilkanaście razy. Zazdroszczę.

3 SPOSOBY NA CAS czyli Syndrom Zimnego Tyłka

Po co w ogóle karimata w hamaku i jak się jej pozbyć spytacie?

Podczas spania w hamaku, człowiekowi jest o wiele chłodniej. Eksperci nazywają to “syndromem zimnego tyłka” (w mowie Szekspira: Cold Ass Syndrome) i ciężko o lepsze określenie tego zjawiska. Kiedy kładziemy się na hamaku, część naszego śpiwora, która znajduje się pomiędzy hamakiem, a naszą osobą ulega kompresji, przez co znacznie gorzej radzi sobie z trzymaniem ciepła. Najprostszym i najtańszym sposobem, żeby temu zapobiec jest umieszczenie dodatkowej warstwy izolacyjnej, która chronić nas będzie przed syndromem zimnego tyłka i właśnie po to potrzebna jest karimata. 

W ciepłą, lipcową noc, w lesie, utrata karimaty podczas snu okazała się nie być problemem, ale gdybyśmy w te same rejony wybrali się w chłodniejszym okresie, to z pewnością nie byłoby to przyjemnym doświadczeniem. Dlatego też na następny wypad z hamakiem rozważam dwie opcje.

Pierwsza to drobna modyfikacja mojego śpiworu, tak jak zrobił to ten gość:

https://www.youtube.com/watch?v=UjHgV_8bN7A

Największą wadą tego rozwiązania jest to, że hamak o szerokości 1,5 metra trzeba “upchnąć” w śpiwór, którego szerokość to ok. 60 cm. Druga wadą jest to, że musiałbym podziurawić mój śpiwór, który do najlepszych nie należy, ale i tak trochę mi go szkoda. Ewentualnie mógłbym kupić śpiwór otwierany z obu stron i jeśli miałbym obsesję na punkcie redukcji wagi rzeczy noszonych na plecach, to wydaje mi się to najlepszą opcją, z tym, że znowu wracamy do kwestii “upychania” hamaka w śpiworze. I braku możliwości położenia się w poprzek.

Drugim, znacznie wygodniejszym, moim zdaniem, rozwiązaniem jest zastosowanie podpinki. Lesovik ma w swojej ofercie podpinkę Otul, więc jeśli lubisz gotowe rozwiązania, to daleko szukać nie musisz. Podpinkę można zrobić też samemu. W gruncie rzeczy podpinka to nic innego, niż prostokątny śpiwór z doszytym systemem mocowania - w sieci jest mnóstwo poradników na temat tego, jak własnoręcznie zrobić podpinkę, ale dobrym punktem startowym wydaje mi się ten film:

https://www.youtube.com/watch?v=D9N3KkV5Zf4

Oczywiście targanie ze sobą dwóch śpiworów (jeden służący za podpinkę) to cięższa kombinacja, niż śpiwór i karimata, ale skoro te dodatkowe kilkaset gram ma sprawić, że każda noc w hamaku będzie doskonała, to jestem skłonny do takiego poświęcenia. Poza tym dwa śpiwory i tak ważą mniej niż namiot, a człowiek do tego nie musi spać na ziemi. Same plusy.

Moja dobra rada stanowiąca podsumowanie tej części tekstu brzmi następująco: przed wyruszeniem w drogę, postaraj się o to, żeby przespać jedną noc w hamaku i sprawdzić, z czym masz problem. Mi, w letnim śpiworze, bez karimaty nie było zimno, więc mogłem nie przejmować się karimatą. Twoja tolerancja na spadek temperatury w nocy może być mniejsza i zmarznie Ci tyłek.

30 STOPNI DO NIEBA Grunt to właściwy kąt!

Kolejną ważną rzeczą, jeśli chodzi o hamakowanie jest odpowiedni kąt zawieszenia naszego łóżka. Tutaj znowu odwołam się do ekspertów, którzy twierdzą, że najbardziej uniwersalny i optymalny kąt to 30°. Co prawda nie zabrałem ze sobą kątomierza, ale wieszając hamak trzeciej nocy, miałem już całkiem niezłe pojęcie o tym, co zrobić, żeby osiągnąć ten rezultat “na oko”. Taki kąt zawieszenia powoduje kilka rzeczy, trzy najważniejsze moim zdaniem to:

-Po ułożeniu się w nim, hamak nie jest napięty do granic swoich możliwości, dzięki czemu posłuży nam dłużej. Oprócz tego przy takim kącie zawieszenia nasze ciało jest w stanie wymóc na materiale drobne odkształcenia, dzięki czemu leży i śpi się wygodniej

-Środek ciężkości znajduje się niżej niż w przypadku bardziej napiętego hamaka, przez co jest trochę stabilniej i mniej buja. Chociaż ja akurat bujanie uwielbiam i specjalnie “wieszałem się” na tyle nisko, żeby móc co jakiś czas odepchnąć się ręką od ziemi, ale to dygresja nic nie wnosząca do tego punktu. Niżej osadzony środek ciężkości sprawi również, że łatwiej wam się będzie położyć.

-To, że hamak jest mniej napięty sprawi, że trudniej będzie z niego wypaść (o czym przekonałem się na własnym przykładzie), no i będzie można położyć się na nim w poprzek.

Dla nerdów i osób, uwielbiających komplikować sobie życie podam jeszcze “internetowy kalkulator hamakowy”: http://theultimatehang.com/hammock-hang-calculator/, dzięki czemu w waszym leśnym życiu pojawi się Królowa Matematyka. Wybaczcie.

Na powyższej stronie znajdziecie też informacje na temat długości linki pomocniczej, której angielska nazwa to “ridgeline”, co na polski można przełożyć, jako linka grzbietowa. Jej głównym zadaniem jest ułatwienie nam zawieszenia hamaka pod kątem 30°. Jej zadaniem pobocznym jest to, że można sobie na niej podwiesić różne “przydasie” w stylu latarki, noża, czy chociażby zegarka. Ogólnie przyjęło się, że jej długość powinna wynosić pięć szóstych długości hamaka, czyli 83,(33)% - sposobów na jej mocowanie są tysiące, więc ciężko mi (z pozycji totalnego żółtodzioba) polecić którykolwiek, ale nawet jako żółtodziób widzę niewątpliwe korzyści z posiadania takowej podczas hamakowania.

Oprócz tego pamiętajcie, że oba końce hamaka muszą wisieć na tej samej wysokości, inaczej będzie trochę niewygodnie. A i starajcie się nie mieć w kieszeniach żadnych przedmiotów o twardych, ostrych krawędziach - kwestia niby oczywista, ale prowadzi do następnej: zrób sobie linkę grzbietową, dzięki czemu będziesz mógł podwiesić te wszystkie ostre rzeczy, które wyjmiesz z kieszeni przed spanie.

PODSUMOWANIE jak zwykle na koniec

No dobrze, pora podsumowanie:

Lesovik Duch to pierwszy w życiu hamak, na którym spałem i było mi w nim na tyle wygodnie, że trzy dni wędrówki z dość ciężkim plecakiem nie były w stanie popsuć mi humoru. Razem z systemem zawieszenia Smuk, przygotowanie Ducha do spania zajmuje mniej niż 5 minut. Jak na razie doszedłem do wniosku, że połączenie karimata + śpiwór nie jest dla mnie, więc pokombinuję co nieco z podpinkami, ale znowu - to moja osobista preferencja, wynikająca z podejścia: skoro mogę wyspać się w lesie, wygodniej niż na swoim łóżku, to czemu miałbym tego nie zrobić? Istnieją oczywiście hamaki z kieszenią na karimatę, co też jest jakimś rozwiązaniem, ale mi chyba po prostu nie pasuje sama idea karimaty w hamaku.

Po tym, jak wypadłem pierwszej nocy zastanawiałem się, czy nie wolałbym bardziej “kokonowatego” hamaku od konkurencji, jednak po dwóch następnych, przespanych już bez niespodzianek dochodzę do wniosku, że bardziej “płaski” hamak jest wygodniejszy - chociażby do siedzenia, czy leżenia w poprzek.

Pokrowiec Ducha to jeden z tych dodatków pod tytułem “mała rzecz, a cieszy”. Dzięki temu, że otwierany jest on z obu stron (i z obu stron zamykany ściągaczami) rozwijanie i zwijanie hamaka jest jeszcze wygodniejsze. Jeśli zdecydujecie się na zakup innego modelu, od innego producenta, z innym pokrowcem, to dla własnej wygody radzę “podpatrzeć” to rozwiązanie od Lesovika.

 

Jeśli zaś chodzi o samo doświadczenie spania w hamaku, to z czystym sercem mogę polecić je każdemu. W porównania do spania na ziemi, pod namiotem komfort jest nieporównywalnie większy, sen przyjemniejszy, a do tego człowiek może się pobujać. No i hamak jest też ultrawygodnym fotelem, na którym już zawsze będziecie chcieli napić się porannej kawy, czy zjeść śniadanie. I tak, opinia powtarzana przez wszystkich, która mówi, że na hamaku jest chłodniej, niż gdy śpi się na ziemi jest totalnie prawdziwa, ale nie jest to problem, którego nie dałoby się rozwiązać.

Tomek